Forse daling maar nog wel overscore. >80 blijft leven, joepie, vooral onder de mensen <60, laat ik ze oorlogsslachtoffers noemen, vallen de dooien. Onwetende, arrogante, in slaap gesuste, niet nadenkende slachtoffers van deze plandemie. Ze spelen het goed! Dat moet gezegd worden, petje af.
Laat ik er verder geen woorden aan vuil maken, alles went zeggen ze, jonge mensen die dood neervallen tijdens een potje voetbal misschien ook wel. Bijwerkingen horen erbij, doden ook, expert kijken er niet van op. Je doet het tenslotte voor een ander, laat ik het over nuttige zaken gaan hebben!
Ik ben er toch nog niet helemaal uit. Het wordt verdomd lastig mijn stukkies te posten zonder smartphone. Dat ding geeft me onafhankelijkheid en das als dakloze wel handig. Daarnaast ben en blijf ik veel te nieuwsgierig over wat er om mij heen gebeurt. Zit ik op een paar platformen waar ik geweldige mensen ontmoet. Hoe hou ik contact zonder dat ding? Gelukkig heb ik nog een dag of 2 voordat ik mijn 666ste stukkie schrijf. De oplossing zal zich vanzelf aandienen.
Daar heb ik altijd op vertrouwd. 34 jaar geleden lifte ik naar Keulen waar ik schmink en witte handschoentjes kocht van mijn laatste 50 gulden die ik had omgewisseld in marken. In Nederland wachten mij militaire dienst en daar had ik geen zin an. Na een paar uur dralen op een pleintje zette ik mijn hoed op de grond, schminkte mijn gezicht en met het schaamrood op mijn kaken (wat niet te zien was vanwege de witte schmink) ging ik stilstaan. Er stopte een vrouw met haar twee kinderen. Ze pakte haar portemonnee en gaf de kleintjes wat geld om in mijn hoed te gooien. Een jongen en een meisje stopten en een wat ouder echtpaar. I had myself a crowd! Ik reageerde op het geld, wat de kinderen in mijn hoed gooiden, door achter ze aan te lopen. De kids gilden en liepen hard naar hun moeder. Dat was lachen. Ik deed alsof ik een bloem plukte die ik aan het meisje gaf, liep weer naar mijn hoed en ging weer stilstaan. Toen de oudere mevrouw wat in mijn hoed gooide maakte ik een buiging, en zo ging het door. Na een minuut of 10 hield ik op, ik zweette me helemaal kapot.
Mijn eerste onderhandeling met John, inkoper van 1 van de grootste banken. 2000 laptops hadden ze nodig. Gewapend met BlackBerry en een grote mond beloofde ik de wereld en werd mij de deal gegund.
Mijn eerste varken roosterden we midden in de nacht tijdens een rtl4 tv programma. Opmaat naar het grootste mobiele spit van Europa. 4000 mannen en vrouwen gevoed tijdens een anwb feestje, wat een succes! Wat waren we een geweldig team.
Er komt weer een eerste x aan dat voel ik. Het houd niet op met dakloos zijn, das trouwens ook niet de 1ste x. We gaan het zien! Ondanks alles zijn het mooie tijden. Tot morgen:-)
S