Maar toeval bestaat echt niet, geloof me! Heb ik het over het eventueel wegdoen van mijn smartphone gisteren en dan staat onderstaand bericht, dezelfde dag, in de volksverlakkerijkrant. Verplicht een smartphone bij je dragen in Israël, verplicht, voor je gezondheid.
Er zijn heel veel maatregelen voor de volksgezondheid waar je je vraagtekens bij kan zetten, dat sportscholen dicht moeten voor de volksgezondheid dat snap ik, dat kan niet gezond zijn. Maar dat kinderen niet mogen voetballen snap ik weer niet. Laat ik er verder niet op in gaan, ik denk dat zelfs de meest doorgewinterde vaccin-lover dit tenminste enigszins raar vind. Maar goed we pikken het dus waarom niet.
Alles gaat in Israël wat sneller, tis de proeftuin van de pharmacy. Tis ook vast toeval dat de ceo’s van de 4 grote vaccin leveranciers Joods zijn, al heeft het land zich volledig in dienst gesteld van pfizer. Dat moet de natte droom zijn van zo’n ceo, een heel land wat bereid is booster na booster, maatregel na maatregel te accepteren in het kader van gezondheid. Wie z’n gezondheid? Daar hebben we het maar niet over.
Jullie begrijpen dat het nu geen vraag meer is of maar wanneer ik afstand ga doen van dit geweldige apparaat. Ik kan me nog zo goed mijn eerste smartphone bij Compaq computer herinneren. Hoe ik op de A2 vanuit Woerden naar het hoofdkantoor reed in Utrecht en mijn eerste getekende contract verstuurde via mijn blackberry. Wat voelde ik me belangrijk. Mooie tijd! Ruim 23 jaar zit hij aan mijn hand vastgekleefd, ik voel hem vaak al afgaan voordat tie gaat trillen. De smartphone is onderdeel van mijn bestaan, mijn identiteit, mijn leven, moeilijk hoor… Maar het is echt tijd voor de volgende stap…
