23 augustus 2021, het begint steeds meer pijn te doen lieverds.

De waarheid bedoel ik. Of er nu wel of niet een virus is doet er niet meer toe. Het scenario waar ik ruim 500 stukkies geleden over begon komt steeds meer uit. We verliezen ons grootste goed vanwege angst voor de dood, een imaginaire dood, een opgelegde dood, een verwrongen dood.

In Australië zijn rubberkogels gebruikt tegen de demonstranten. De repressie tegen de eigen bevolking, gewone bezorgde burgers die vragen stellen over maatregelen die in hun ogen buitenproportioneel zijn, is van een ongekende bruutheid. Een westers land waar derderangs burgers worden gecreëerd, omdat ze een ander idee hebben over vrijheid. Vrijheid om te kiezen wat je in je lichaam stopt, vrijheid je kinderen op te voeden zoals jij het wil, vrijheid om te bepalen wanneer je naar buiten gaat, feestjes viert of jezelf ontspant.

Ik wil niet dat jullie in zo’n wereld moeten leven kids. Als ik dat zeg dan hoor ik altijd maar wat kunnen wij er dan aan doen? Ik begrijp de machteloosheid maar niets doen is geen optie. ‘They can’t arrest us all’ sprak een crocodile dundee op een paard afgelopen weekend. En zo is het.

Mijn pijn zit vooral in wat ik moet doen. Er voor jullie zijn of moet ik op een paard gaan zitten. Daar ligt mijn gevecht. Vannacht weer honderden scenario’s de revue laten passeren. Ik ben er nog niet uit. Ik ben geen held, kan ook geen paard rijden nu heb ik ook geen paard maar ezels. Het doet pijn, vooral in mijn buik, das niet goed…