Hoe moet ik in godsnaam op zo’n vraag antwoorden? Goed? Slecht? Heel slecht? Of ik weet het niet? Wat moet je zeggen als je alles naar de knoppen ziet gaan. En ik heb het dan niet over mijn eigen leventje, daar gaat het niet om. Ik heb het over vrijheid, over verdraagzaamheid, over zelfbeschikkingsrecht. Hoe je als mens kan beslissen je leven op jou manier in te richten, of dat nu past in het algemene plaatje of niet. Zelfbeschikkingsrecht, in mijn ogen is er geen belangrijker recht.
Nu heb ik 38 jaar alle kansen gepakt die er waren om te doen wat ik wilde doen, ik mag niet klagen. Het gaat me, nogmaals, niet om mijn leven. Het gaat om jullie toekomst. Het doet mij zoveel pijn te zien waar het heengaat. Je voelt en ruikt de onzekerheid, de angst en pijn, maar men loopt er van weg. Vasthoudend aan wat ze denken te hebben. De lont in het kruitvat brand al, je hoort het gesis. Het gesis verdeeld, spreekt in tongen over zwart/wit, over man/vrouw. Het sist zijn gif over wel of niet een vaccin, over vluchtelingen, kinderhandel, het klimaat, oorlog en natuurrampen, over dood en verderf, verstopt achter het klatergoud van MSM.
Tijd en plaats om de aankomende tijd te overleven. Is er een reden om door te gaan? Heeft de mens recht op een bestaan op deze aardkloot? Of hebben we die verspeelt? We gaan het zien kids, opgeven is geen optie. Er zijn altijd momenten die het leven de moeite waard maken. Jullie leven is de moeite waard om voor te vechten. Om tijd en plaats te bouwen waar zelfbeschikkingsrecht nog waarde heeft.
