Zoals altijd ga ik maar op mijn buik af. Ik heb een gevoelige buik das een ding wat zeker is. Mijn opa is overleden aan maagkanker lang voor ik geboren ben. Ik weet niet eens precies hoe oud hij is geworden, rond de 46 volgens mij. In die jaren wist men niet zo goed wat te doen tegen dat soort ziektes. Veel meer dan proberen de pijn wat te verzachten was niet voor handen. Er is, zo op het eerste gezicht, niet veel meer over van zijn leven. Niet meer dan de verhalen die mijn moeder mij vertelde toen ik jong was en 1 foto. Deze staat op mijn netvlies gegrift. Waarom weet ik niet maar die foto spreekt meer tot mij dan menig levend mens. Via mijn buik. Elke dag weer.
Opa Thiis was niet bang, en hij geeft mij het inzicht waarom niet. Met humor maar verdomd direct laat hij me weten wat hij ervan vind. Luister ik niet dan corrigeert hij, als het moet fysiek. Gelukkig gebeurt dat niet vaak, we lijken best wel op elkaar.
Jullie zullen wel denken, hij is gek geworden! Maar ik heb het hier over ‘Consciousness’, een, in mijn ogen, niet te vertalen woord. Het Engels woordenboek geeft als vertaling Bewustzijn. Maar dat geeft, naar mijn idee, de ware betekenis niet weer. Consciousness heeft meer in zich, het is meer dan je ergens van bewust zijn, het vraagt je om “Open” te staan voor liefde, angst, pijn, geluk, verdriet en plezier, voor de waarheid.
Ik heb opa Thijs gebombardeerd tot mijn ‘Consciousness’, gewoon omdat hij er toch altijd is. Zodra ik probeer mijn kop in het zand te steken trekt hij me er aan mijn haren weer uit. Vandaar die baard, wat er op mijn hoofd zit laat veel te snel los! Ben blij dat hij er is, het voelt goed opa!
