9 mei 2021, op zich begrijp ik het wel kids, ik accepteer het alleen niet.

Natuurlijk zijn er mensen die floreren in de huidige samenleving. Die er niet aan moeten denken weer terug te moeten naar hoe het voor Corona was. Mensen die niet kijken naar de gevolgen voor anderen maar alleen maar naar hun eigen situatie. En die is er voor veel NL’ders alleen maar beter op geworden. Lekker thuiswerken, extraatjes van de baas omdat je zelf koffie en wc papier moet inkopen, geen gezeur meer van collega’s bij het koffiezetapparaat, rijk worden door het zaaien van angst bij anderen, lekker toch?

Als je niet kijkt naar wat deze plandemie doet wereldwijd, kan het leven er op dit moment rooskleurig uitzien. Dat begrijp ik wel maar ik accepteer het niet. In mijn ogen ben je dan een ongelooflijke klootzak, ongeacht wie of wat je bent.

Mensen die zich niet uit te spreken tegen onrecht alleen omdat ze er zelf van profiteren, zijn, in mijn ogen, het sop in de kool niet waard. Nu kan je zeggen: dat geld voor misschien wel 95% van de mensheid, dus wat maak je je druk? Tja, wat maak ik me druk…

Het probleem is dat ik de pijn wel zie, gisteren nog in de ogen van een oudere hopeloze man. Gelukkig kon ik hem op dat moment, voor heel even, helpen, maar waar wordt hij vandaag wakker? Ik zag het onrecht eergisteren in de ogen van twee meisjes van nog geen 10 jaar oud met mondvodden voor in de supermarkt. 4 grote ogen boven al wat groezelige stukken stof, wat een waanzin.

Ik maak me druk lieverds, en zal me druk blijven maken. Ondertussen ga ik voor diezelfde mensen koken, ga ik ze geluksmomentjes bezorgen. Ha, wat zal ik ze gelukkig maken, ik zal ze krijgen stelletje lafaards. Ik ga iets in het eten stoppen, iets wat de wereld nodig heeft, iets waar de wereld gelukkiger van wordt, liefde…