Het gebeurt regelmatig dat ik veroordeeld wordt omdat ik in de ogen van anderen mijn verantwoordelijkheid niet neem. Verantwoordelijkheid voor mijn kinderen, voor mijn schulden, voor mijn leven. Ik heb, ben ik achter, idd een andere kijk op verantwoordelijkheid nemen dan anderen. Een verhaal van mijn moeder heeft me al vroeg aan het denken gezet.
In WO2 deed mijn opa, mijn moeders vader, die ik nooit fysiek gekend heb, wat klusjes in het verzet. Zo bracht hij bonnenboekjes naar onderduikadressen of verspreidde illegale krantjes. Of althans hij, mijn moeder werd daar soms voor ingezet, ze was 5/6 jaar, een Duitser zou haar niet zo snel verdenken was de gedachte. Mijn mama verstopte de bonnen dan in haar ondergoed, en dan gingen ze samen op pad. Er waren al niet veel mensen die zich durfden te verzetten tegen de Duitsers maar om je kind in te zetten dat is nogal wat. Is dat verantwoord? Of ben je dan onverantwoordelijk?
Ik sta volledig achter mijn opa, dat wist ik al heel vroeg. De man heeft mij vaak aangeraakt ondanks dat hij ruim voor mijn geboorte is overleden. Zijn verantwoordelijkheid reikte verder dan zijn kinderen, verder dan zijn eigen leven. Thx opa!
De wereld om ons heen vraagt om dezelfde keuze. Tis aan jou of je het wil zien.
