Mijn moeder zou in deze periode gediskwalificeerd zijn als moeder. Vreemd want ze deed niets anders dan moeder zijn. Ik vond der ook een geweldige moeder! Mijn moeder was mijn zekerheid. Die was altijd thuis om de schade die ik aan mijn lichaam aanbracht te repareren. Vanaf mijn 5de levensjaar zei ik op woensdagmiddag om 13.00 “Doei” tegen haar en dan was ik rond het etenstijd weer thuis. Of eerder met een gat in mijn hoofd, schaafwonden, natte kleren of een tand door de lip. De sloten waar ik in mijn jeugd in ben gelopen zijn ontelbaar. Maar 1 ding stond als een paal boven water mijn moeder was er om te troosten of me naar dokter Tromp te brengen.
Nu zullen een hoop mensen zeggen “Ja maar dat was een heel andere tijd, tis nu veel onveiliger.” En daar geloof ik dus niets van. Ik had bv geen telefoon bij me, die waren er toen gelukkig nog niet. Er waren auto’s en die reden kinderen dood. Ik kan me nog herinneren dat er in Wely iemand was doodgereden toen ik jong was. We speelden altijd bij water, dat was er genoeg, en net als nu verdronken er kinderen. Elk dorp had zijn eigen gek, maar ook z’n vieze man waar je bij uit de buurt moest blijven. Ik mocht die wereld ontdekken van mama, helemaal alleen, en zij gaf me het vertrouwen dat ik dat kon.
