Vandaar een later stukkie. Het waren drukke dagen maar man! Wat heb ik genoten. Er gaat niets boven mensen lekker eten voorzetten, dat heeft zin, dat geeft voldoening, dat verbind.
De groep bestond uit geslaagde ondernemers. Mannen die naast de kapitein gingen staan omdat ze zich daar het meest op hun gemak voelden. Notaris of CEO staat op hun visitekaartje, mannen die gewend zijn om moeilijke beslissingen te nemen die vooral in het voordeel van hunzelf uitkomen. Maar dat doen ze omdat ze dat geleerd hebben. Zo werkt dat in ons systeem, zo hoort het. Één van de mannen had een hoge functie in de IT, kende zelfs nog wat mensen waar ik ook mee heb samengewerkt. Na een kort gesprek was hij het, misschien, wel een beetje met me eens dat het een onzinnige wereld is.
Het is mooi om te merken dat het ook voor hen een rare wereld is, één van de mannen was druk met de energietransitie. Moeilijke vragen ontweek hij, wilde hij niet over praten, dat is te lastig. Het zou zijn tijd wel duren. ‘Maar hebben wij niet een verantwoordelijkheid voor volgende generaties?’ Vroeg ik. Het bleef stil.
Lekker eten verbind, en ik ben er zeker van dat er wat van de liefde, verwondering, nederigheid, dankbaarheid en barmhartigheid, die ik in het eten heb gestopt is blijven hangen. Op naar de volgende! Ik heb er zin an…
