Maar een compleet nieuw verwoestingsapparaat. Via een Israëlische site kwam ik deze korte video tegen van de inslagen gisteren.
Doodeng. De bom heet de notenkraker. In het Russisch Oresjnik. Het vliegt 10x sneller dan het geluid, in 14 minuten issie hier vanuit Oost Rusland. Gaan we deze bommen ook hier zien? Neeeeeee, Tuurlijk niet. Volgens westerse media heeft de Poetin er niet zoveel, volgens Oekraïense media maar twee en dus nu nog maar één. Volgens de westerse media zou Rusland door de sancties instorten, zou de Poetin sterven aan kanker, was de overwinning op de Russische beer een kwestie van een paar maanden. Nu ruim tweeënhalf jaar verder staan we aan de vooravond van wereldoorlog 3, en test de Poetin de notenkraker, waanzin.
Op discussie sites probeer ik af en toe een beetje mee te praten maar dat gaat me niet goed af. Eigenlijk is dat al mijn hele leven zo. Iemand schreef laatst dat hij vind dat de Palestijnen recht hebben op een soevereine staat. Ik vroeg of dat ook niet het geval zou moeten zijn voor de Oeigoeren, de Koerden en bijvoorbeeld de Jezidi. Ja dat vond hij ook. Maar vroeg ik, zijn wij wel soeverein? Nee, dat waren wij zeker niet volgens hem. Is het dan niet zaak dat we ons eerst eens druk gaan maken over onszelf voordat we wat gaan vinden van anderen, vroeg ik. Tsja en dan houd de discussie op. Dan wordt ik vaak gezien als een stoker, of eeeeehhh hoe noemen ze dat ook al weer, een …. Shit ik kom er niet op. Nou ja, een mol, een verrader. Mijn moeder zei altijd, ik vind nooit iets, moet altijd alles kopen.
Speelballen van de media, dat zijn we, en ik doe er net zo hard aan mee, ik weet het. Maar dat zeg ik, het lijkt mij leuk om over een jaar of twintig mijn stukkies te kunnen teruglezen, om te zien hoe ik over deze absurde tijd dacht. Vrede vinden we niet door iets over iets te vinden, vrede vinden we alleen in onszelf. Hoe het precies zit? Daar ben ik nog niet uit.
