7 oktober zal net als 9 september nooit meer dezelfde zijn. Er zal genoeg over geschreven en gezegd worden vandaag, beelden van die dag staan in mijn geheugen gegrift. Droefheid is wat ik diep van binnen voel, droefheid over zoveel leed.
365 dagen en duizenden doden en alles escaleert alleen maar verder. Ik ben al de hele ochtend aan het nadenken of ik een land of een persoon kan bedenken die de-escalerende uitspraken doet. Ik kan niemand bedenken. Of het nu gaat over Israël of Oekraïne de stellingen zijn ingenomen, meningen zijn gevormd het is hard tegen hard.
Op 7 oktober zal ik altijd de beelden zien van dat jonge meisje met die lelijke tattoos liggend in die truck terwijl naast en boven haar mannen staan te juichen. Bij 9/11 zie ik altijd die man, in mijn gedachte heeft hij zijn attache koffertje nog in zijn hand, die uit een raam is gesprongen. 9/11 was de start van de ‘war against terror’, 23 jaar later kunnen we toch wel stellen dat terror beide kanten heeft gewonnen.