De zuivel krijgt er 12% bij! 12%? Heb je daar nog wat aan? Ach de gemiddelde consumerende zombie heeft het toch niet in de gaten. Ik had gisteren een mooi gesprek met een moeder van 2 dochters. We spraken over de problemen van de jeugd, hoe ongelukkig en depressief ze zijn. Hoe drugs en drankmisbruik schering en inslag is en studies niet af worden gemaakt. 1 van haar dochters verblijft, op dit moment, in Australië maar vind daar niet waar ze naar op zoek is, vertelde de moeder. Ik herhaal die zin nog een x: ‘1 van haar dochters is aan het backpacken in Australië en vind daar niet waar ze naar op zoek is.’
En toch zei deze moeder dat de jeugd tegenwoordig veel meer kansen heeft dan dat wij vroeger hadden. Kansen voor wat? Om met een goedgevulde creditcard dezelfde festivals en ‘artiesten’ te bezoeken die hier in Nederland optreden? Om samen met de andere;, waaronder, duizenden Nederlandse jongeren die backpackend door Australië trekken high en stom dronken te worden? Backpacken door Australië is geen avontuur maar een industrie, goed gereguleerd door de commercie, gefinancierd door pa en ma.
De kansen die deze moeder ziet zijn niets meer dan fantomen. Ik had vroeger veel kansen vertelde ik haar! Omdat mijn moeder thuis was toen ik jong was. Omdat ze er was als ik weer eens gevallen was of ruzie had met het buurjongetje. Dat gaf mij de kans om op ontdekking te gaan! In vertrouwen dat er altijd iemand was die er voor me was als ik haar nodig had. Volgens mij missen de jongeren dat, volgens mij missen wij dat, dat vertrouwen dat er iemand is als je het nodig hebt.
En toen kwam als vanzelf die zin weer naar boven: ‘Bron van Zijn, die ik ontmoet in wat mij ontroert.’ Ontroeren, ontroert worden, gebeurt dat nog wel eens? Leren we dat nog? Wat een mooie zin is het toch. Dat vond die moeder ook, gelukkig….
