Claartje heette ze. Geen slimme naam, geloof me! Het klinkt namelijk heel gek als je door een park loopt, rond een uurtje of 22.00, en dan continu loopt te roepen: “Kom Claar, kom Claar.”
1 van jullie was ongelooflijk allergisch voor haar wat ons heeft doen besluiten afstand van haar te doen. Klote maar het was niet anders. Toch kom ik, vanuit deze ervaring, tot een belangwekkende conclusie, het honden uitlaten heeft zich technologisch en gevoelsmatig ook ontwikkeld.
Ik dacht de eerste x dat het een uitzondering was maar dat blijkt niet het geval te zijn. Ik liep hier, in 1 van de eerste dagen dat Sam hier was, rond een uur of 22.00 over een dijkje en zag in de verte twee lichten aan komen wandelen. Een groen licht vlak boven de grond en een wit licht daarboven. Het bleek een buurman te zijn met zijn hond. De halsband van zijn hond was groen verlicht en zelf droeg hij een soort vest met lampen erop. Zowel voorop als achterop. Voorop wit licht en achterop rood. Die rode lamp op zijn rug knipperde.
Nogmaals, ik dacht nou das een rare Pipo, die is zeker bang dattie de weg kwijt raakt of dattie aangereden wordt op dit fietspad. Ik moet bekennen dat er geen lampen branden boven dat pad, het is er aardedonker, maar man das toch best lekker! Als je een beetje gewend bent aan het donker dan zie je genoeg en daarnaast heb je je andere zintuigen nog, toch??
De afgelopen week kwam ik erachter dat het géén uitzondering is, het is de mensen pure ernst. Honden lichtgevende halsbanden omdoen is echt een trend. Die arme beesten lopen er allemaal mee. Met rode, blauwe, gele en dus groene lichtkolommen om hun nek. Pffffff….
Maar de gemiddelde hondenuitlater, net als wandelaars en hardlopers btw, heeft zichzelf tegenwoordig ook uitgerust met lampen, zelfs, of misschien wel juist, op de meest desolate dijkjes van ons k*tlandje. Man wat een triestheid! Angst is wat ze drijft, je voelt het overal. Angst gevoed door de commercie. Angst gevoed door winst, door marketing, door de media, door de ontelbare wetten en regeltjes. Angst is de bakermat van onze gemeenschap. Angst makes the world go round!
Het heeft mij doen besluiten nog harder goedenavond te roepen. Meestal nadat ze zich al doodgeschrokken zijn van Sam die vanwege zijn zwarte vacht niet te zien is, en altijd los loopt. Mijn harige hoofd met hoed daarna geeft, tot nu toe, niet veel vertrouwen gezien een vaak aarzelend, zachtjes, hallo terug. Ach ze gaan vast wel aan ons wennen, toch?
Één reactie op “2 maart 2022, 17 jaar geleden hadden we ook een hond kids.”
ik zou jullie graag eens tegenkomen en dan roep ik net zo hard goedenavond terug <3 Reinier, mijn hond, heeft ook geen lichtjesketting maar is wel half wit en dus iets beter zichtbaar dan een heel zwarte hond 😀