Wat is het tof om een hele avond met jullie te kunnen praten. Niet als vader tot zoon of dochter, maar als mens tot mens. En wat is het dan ongelooflijk tof om te ervaren wat een geweldige mensen jullie zijn. Man, wat voelt dat goed.
Ik heb me altijd afgevraagd of het mogelijk is om als vader of moeder naar je kind te kijken zonder oordeel, zonder een verwachting. Om je kind te zien als een uniek wezen, die zelf zijn pad gaat vinden in deze gekke wereld. Om er alleen maar te zijn met al je gebreken, fouten en twijfels, verder niets.
Nu is het lastig voor een happy, dakloze, wappie papa om er bij je kind op aan te dringen zich te gedragen. Te doen wat de maatschappij van je verlangt. Als je bijna 600 stukkies hebt geschreven over de tyfuszooi die wij er van gemaakt hebben kan je moeilijk van jullie verwachten dat je mij gelooft als ik zeg dat je goed naar je leraar moet luisteren. Een leraar die je niet leert om kritisch na te denken maar je overspoelt met propagandistische linkse gutmensch teksten. Nee dat werkt niet, daar trappen jullie niet in.
Gelukkig maar, daarom hebben we geweldige gesprekken over het leven, over wat het voor jullie inhoud, jullie dromen, verwachtingen en wensen. Misschien dat ik hier en daar nog wat kan toevoegen, aanvullen of meegeven, meer is niet nodig, jullie vinden de weg wel. Dat zit wel goed…
2 reacties op “19 oktober 2021, wat is het tof als jullie hier zijn kids.”
❤️😍🥰
Toppie! Ik las een mooie uitspraak: “Do you love your children? Then leave them alone!”
Laat ze hun gang gaan, ze zullen hun weg wel vinden.
Die instelling heb ik al heel lang en ben zo ook met mijn zoon Hugo. Geweldige volgen, net 26 geworden.
Ik kwam een jaar of tien onderstaande tekst tegen. Werd er totaal emotioneel van, kan het nu nog niet zonder tranen lezen. Het is een perfecte verwoording van wat ik al heel lang vaag diep in mij voel.
“Je kinderen zijn je kinderen niet.”
-Kahlil Gibran-
Je kinderen zijn je kinderen niet.
Ze zijn de zonen en dochteren van ‘s levens hunkering naar zichzelf.
Ze komen door je, maar zijn niet van je. En hoewel zij bij je zijn, behoren ze je niet toe.
Je mag hun je liefde geven, maar niet je gedachten. Want zij hebben hun eigen gedachten.
Je mag hun lichaam huisvesten, maar niet hun ziel, want hun ziel toeft in het huis van morgen, dat je niet bezoeken kunt, zelfs niet in je dromen.
Je mag proberen hun gelijk te worden, maar tracht niet hen aan je gelijk te maken.
Jullie bent de bogen, waarmee je kinderen als levende pijlen worden weggeschoten. Laat het gebogen worden door de hand van de boogschutter een vreugde voor je zijn.”
Kahlil Gibran – De Profeet (1883-1931)
Je kinderen zijn je kinderen niet.
Ze zijn de zonen en dochteren van ‘s levens hunkering naar zichzelf.
Ze komen door je, maar zijn niet van je. En hoewel zij bij je zijn, behoren ze je niet toe.
Je mag hun je liefde geven, maar niet je gedachten. Want zij hebben hun eigen gedachten.
Je mag hun lichaam huisvesten, maar niet hun ziel, want hun ziel toeft in het huis van morgen, dat je niet bezoeken kunt, zelfs niet in je dromen.
Je mag proberen hun gelijk te worden, maar tracht niet hen aan je gelijk te maken.
Jullie bent de bogen, waarmee je kinderen als levende pijlen worden weggeschoten. Laat het gebogen worden door de hand van de boogschutter een vreugde voor je zijn.