Wat een rust ‘s morgens vroeg, ik geniet daarvan. Het voelt alleen zo dubbel, ik heb echt het gevoel dat ik in een schijnwereld leef. Om mij heen gaat men door alsof er niets aan de hand is, gisterenavond groot feest naast mij in kleine tentjes vol met jong volwassenen. Ik las vannacht de dromen van ze, vol met prachtige ideeën over hoe ze de wereld gaan veroveren. Waarom verteld niemand ze de waarheid?
De krantenkoppen vertellen mij over de avonturen van ene André H. Hoe hij op vakantie gaat, hoe hij geleefd wordt door zijn immense ego. Ze vertellen mij over verongelijkte bange mensen die hun huisarts gaan aanklagen omdat hij ze niet wil betrekken in een experiment. Ik lees een kop over Israël, kale feiten zonder duiding, geen achtergronden. Nergens wordt ik uitgedaagd na te denken, hapklare brokken om zo tot je te nemen zodat je door kan met je nietszeggende leventje. Wat een leegte, wat een verspilling.
Er zit zoveel meer in ons, we zijn zoveel meer dan consumptieve geldverspillende zombies. Maar we kiezen ervoor ons te laten afleiden. Dat is makkelijker. We kiezen ervoor niet zelf na te denken, ons in slaap te laten sukkelen zodat we door kunnen gaan terwijl de wereld om ons heen in elkaar dondert. Wat een klootzakken, we verdienen niet beter. Sorry lieverds dat ik niet meer kan doen. Ik ben zo schuldig. Ik schaam me zo…
