16 februari 2021 Tis vroeg lieverds, errug vroeg.

Ik vind dat heerlijk. Het is nog zo stil, heel soms rijd er een auto voorbij. In mijn gedachte zijn het politiewagens, op zoek naar Coronahufters die om 03.43 het virus aan het verspreiden zijn. Goed dat deze mannen en vrouwen hun taak zo serieus nemen! In mijn gedachten spoken een hoop verhalen rond. Dat heb ik altijd al gehad. Als ik ergens goed in ben is het wel in dromen! Geen berg is ooit te hoog. Zonder na te denken stort ik mij in mijn volgende hersenspinsel om weer gruwelijk op mijn bek te gaan, althans in de ogen van veel mensen. Zelf zie ik dat anders, het gaat niet om het doel maar om de reis ernaar toe.

Maar mijn doel zou anderen geen pijn moeten doen, en dat is niet gelukt. Ik heb mensen pijn gedaan. Doordat mijn bedrijf naar de knoppen is gegaan zitten anderen in de problemen. Mensen die zijn meegegaan in mijn droom, die er ook in geloofden zijn daar financieel slechter van geworden en dat besef ik mij heel goed. Elke nacht, elke dag zie ik die mensen voorbij komen. Zie ik de bedragen voor mijn ogen flitsen en besef ik me dat ik nog niet klaar ben. Dat ik verantwoordelijk ben voor die schulden en dat ik moet zorgen dat ik dat regel. Hoe? Als dakloze zwerver met sinterklaasbaard? Moet ik die afscheren en weer mee gaan doen in de ratrace?

Dat kan ik niet. Sorry! Ik geloof niet in het systeem, ergo, ik ben bang voor het systeem. Maar ik heb wel een droom. En in die droom neem ik alles mee wat er is gebeurt. Al mijn ervaringen, mijn successen, mijn falen en mijn schulden. Ik begrijp dat velen niet meer in mijn dromen geloven. Toch begin ik aan deze onzekere reis, ik kan niet anders, er is geen andere weg voor mij dan te blijven geloven in mijzelf.