Het is fijn om met mensen te kunnen praten zonder angst te voelen van hun kant. Ik vraag me af of mensen die alle regeltjes volgen en die mensen geen hand, geen knuffels of lichte aanrakingen, geen zoenen, geen aai over de bol of een vriendschappelijke schop onder de kont meer geven, beseffen wat dat doet met hun psyche of met die van mij. Mij doet het heel veel, ik vind het verdrietig, oneerlijk en onbeschoft om elkaar geen hand te geven. Ik vind het ongelooflijk triest dat een afscheidszoen is verworden tot het meest dodelijke wapen wat de mensheid bedreigt. Het is crimineel dat een knuffel gezien wordt als gevaarlijk. De angst die ik voel als ik mensen spreek die volledig gehersenspoeld zijn met de Coronawaanzin doet mij zoveel pijn. Het maakt me ook depressief. Ik begin mij serieus af te vragen of het leven voor mij op deze manier nog waarde genoeg heeft. De kwantiteit heeft mij nooit geïnteresseerd, vandaar dat ik zoveel domme dingen heb gedaan. En omdat ik zo dom ben begrijp ik niet dat kwantiteit in onze westerse maatschappij de norm is. Liever 83 jaar een middelmatig, saai en voorspelbaar leven dan 52 jaar knallen.
Maar wees niet bang lieverds, ik kan er weer tegenaan! Koertje is weer opgeladen, 💋
