Het is tijd lieve kids, tijd om het over een andere boeg te gooien. Ben dan ook bang dat dit een lastig stukkie wordt om te schrijven. Maar ja, ik kan blijven verdwalen in het wereldnieuws, mezelf blijven opwinden over zaken waar ik niets aan kan doen, maar das nou net niet de bedoeling. Het gaat tenslotte maar over 1 persoon en dat ben ik zelf.
Ik krijg bezorgde en ongeruste berichtjes. Gisteren nog van 1 van de mensen waar ik verschrikkelijk veel van hou. Tis ook best veel. Maar geloof me als ik zeg dat het wonen in mijn oude Bedford op dit moment goed voelt. Het zijn mijn schuldgevoel richting jullie als falend vader, naast mijn innerlijke strijd in wat nu te doen waar ik mee worstel. Mijn falen als vader, maar ook als echtgenoot en ondernemer, doet het meeste pijn, het spijt me zo. Aaahhh lig hier te janken als een klein kind, man, kom niet door dit stukkie heen.
Maar ik moet door. Wat nu te doen met de rest van mijn leven? Ik noem me wel straatvermaker en ben het ook echt van plan maar ooo wat twijfel ik. Of moet ik zeggen ooo wat ben ik bang.
Ik heb 1 geluk lieverds. Ik woon op dit moment op een plek waar mensen zijn die niets aan of van mij vragen maar wel onbaatzuchtig geven. Als ik in mijn leven al een antwoord vind is er geen betere plek om met zoeken te starten.
