Wat een verhaal is dat! Nu gaat het bij mij wel vaker niet echt van een leien dakje maar dit slaat echt alles.
Toen we, dinsdag, in de buurt waren van het dorpje waar de B&B zich bevind belde ik de eigenaar. De man schreeuwde meteen door de phone dattie ziek was maar dat we wel mochten komen als we dat niet erg vonden. Wij gaven aan dat we moe waren en dat we graag gebruik maakten van zijn B&B. We moesten nog wat eten en dan zouden we rond acht uur ’s avonds bij hem aanbellen.
Om acht uur stonden we voor zijn deur maar alles was dicht. Ik belde de man op en hij schreeuwde door de telefoon dattie in het ziekenhuis zat maar er wel aan zou komen. Tien minuten later stond er een lopend mondvod voor onze neus. Nu heb ik niet zoveel met lopende mondvodden dus hield ik me wat afzijdig, dat was maar goed ook. De man begon meteen over dat we de volgende dag misschien maar wat anders moesten zoeken. Dat hij erg ziek was maar niet wist wat het was en daarom weer naar het ziekenhuis ging en dat we het dan de volgende dag wel gingen bespreken. Wij waren allang blij dat we voor deze nacht een bed hadden.
De volgende ochtend zijn we rond een uur of negen naar een koffiebar gereden omdat er in het appartement niets te vinden was. Geweldig die Italiaanse koffie barretjes! Twee koffie, één thee en twee sandwiches, negen euro! €1,20 voor een kopje koffie! Ongelooflijk… Maar daar had ik het niet over.
Weer terug bij de B&B stond de eigenaar, het lopende mondvod, ons al op te wachten, we moesten meteen weg, hij was ziek en had er geen zin in. Hij was tot de conclusie gekomen dat hij ons niet nog drie dagen in huis wilde hebben, we moesten weg. En het gekke is, ik heb echt geen woord met de man gesproken, het ligt echt niet aan mij.
En nu liggen we in het kasteel waar Linn werkt, zo heeft elk nadeel weer zijn voordeel🤠…
