Daarvoor zijn mijn stukkies veel te kort. Nu kan ik natuurlijk langere stukkies gaan schrijven maar daar heb ik geen zin an. Elke dag een stukkie is al best een dingetje. Maar het is onwerkelijk wat er allemaal om ons heen gebeurt, surreëel!
Gisteren had ik een gesprekje met een paar mensen, tijdens het klaverjassen, over het gebruik van zonnebrand rommel. Persoonlijk gebruik ik dat niet, het zal best helpen in sommige gevallen, maar ik gebruik liever de ouderwetse manier, niet teveel in de zon alsie op zijn hoogst staat. Sowieso niet uren liggen bakken, en gewoon een t-shirt aan, of iets met langere mouwen, als het nodig is. En natuurlijk altijd een hoed of pet op! Dat was vroeger heel gewoon.
Toen ik het zei viel meteen iedereen over mij heen, het ging over zonnebrand rommel maar het had net zo goed over covid of het klimaat kunnen gaan. Ik werd meteen uitgemaakt voor wappie, iedereen kende wel iemand met huidkanker, wat ik zei was belachelijk. Ik probeerde nog even de opa van mijn moeder te reciteren, mijn moeder vertelde dat verhaal regelmatig. Hoe hij op het heetst van de dag gewoon midden op het land aan het werk was met een trui aan en hoed op. Als mams dan vroeg offie het niet warm had zei hij: ‘Wa goe is voor de kou is ok goe voor de wermte.’ Maar het had geen nut, wat ik zei was belachelijk. Als je niet smeert ga je dood aan huidkanker, das een zekerheidje.
Maar goed het ging me niet zozeer over het wel of niet smeren, dat moet iedereen zelf weten. Maar dat het niet meer mogelijk is om het ergens niet over eens te zijn. Om ergens over te discussiëren zonder belachelijk te worden gemaakt door de meerderheid. Surreëel is het, jammer…
