In hoe de Poetin zich moet voelen. Maar ook Trumpfius, ik begrijp ze, ben daar zelf geweest. Ik was zo’n Trumpfius toen ik als salesmannetje bij grote IT bedrijven rondliep. Mezelf voorbereiden voor een meeting? Goed beslagen ten ijs komen? Weten waar je het over hebt? Jezelf inlezen? Dat zijn begrippen die ik niet ken, daar deed ik niet aan.
En soms, niet zo vaak hoor, maar soms zat de verkeerde tegenover me. Iemand die niet meeging in het slappe geouwehoer van me. Want dat was mijn strategie, slap ouwehoeren, uitnodigen voor een goede lunch of diner, nog een gezellig reisje erachteraan en maar slap ouwehoeren, zolang het maar niet over het werk ging vond ik het best. Want ik had helemaal geen verstand van wat ik verkocht, ik snap de ballen van computers, vind er ook helemaal niets aan, dus daar moest het niet over gaan. En dat ging meestal goed.
Maar soms niet. Dan zat ik tegenover een Poetin. Iemand die wist waarover hij of zij het had en niet in mijn getapte bullshit trapte. Gelukkig had ik dat meestal snel door zodat ik de volgende keer een ander kon sturen of iemand mee kon nemen die begreep waar het over moest gaan. Maar dat inzicht heeft Donaldus niet, die moet alles zelluf doen, in zijn beleving is er niemand zo groots als hij, ondanks dat hij er de ballen verstand van heeft.
Ik zat ooit tegenover zo’n Poetin en ik zie zijn minachtende glimlachje nog voor me. Volgens mij was het bij abnamro. Je zag hem denken, wat moet ik hiermee. ‘Heb je de mail en het projectplan gelezen’ vroeg hij. ‘Daar ben ik helaas nog niet aan toegekomen’ zei ik. De waarheid was dat ik wel geprobeerd had de stukken te lezen maar er geen bal van snapte. ‘Laten we deze meeting dan maar verzetten en er nu mee stoppen. Maak maar een nieuwe afspraak met de secretaresse voor volgende week, tot ziens’.
De keer erop had ik iemand bij me die wel snapte waar het over ging en hield ik vooral mijn mond. Dat zou Trumpfius ook wat vaker moeten doen, maar tis lastig, ik weet er alles van…
